Lange tijd maakte het Michael Royall niet uit dat hij een donorkind is. Maar bij het doorbladeren van het familie plakboek begon het te knagen.  

Mijn werkkamer staat vol met spullen van mijn vader, een erfenis. Ze staan in de weg – om bij mijn bureau te komen, moet ik met mijn rug tegen de muur de deurpost om, een geitenpaadje volgen tussen de rommel en verhuisdozen door. Mijn vader was de familiehistoricus. Als Engelsman was hij naar Nederland verhuisd voor mijn moeder, maar zijn zolder bleef altijd een exclave van zijn geboorteland. Alleen hij kende de orde ervan.